Ang graduation day daw ang pinaka nakaka-iyak na event sa High school life. Dito raw huling magkakasama kayo. Dito huling iiyak dahil hindi mo na makikita ang mga naging kaibigan mo sa loob ng apat na taon. Yung kilig, sakit sa ulo ng mga estudyante. Iyon na yata ang pinaka hindi mo makakalimutan.

"Klea, bangon na. Graduation day ngayon pero tatanghaliin kapa ng bangon." Sigaw ni Mama mula sa kusina.

"Opo Ma!" winisik-wisik ko ang tubig sa mukha. Akala siguro ni Mama hindi pa ko bumabangon at nakaligo.

Madaling araw na ko nakatulog dahil may katawagan ako sa cellphone. Syempre, yung? boyfriend ko na ngayon. Ayiiiieeeee, hanggang ngayon kinikilig pa rin ako. Parang wala lang dahil kilala namin ang isa't-isa. Siguro sanay kami na magkasama at walang ilangan.

"Anak, mauuna na ko sayo." para isang subo lang yata ang ginawa niya.

"Ma, damihan mo ang kain."

"Hindi na. Dapat maaga kami dahil baka maunahan kami ng mga visitors dumating."

"Magkakasakit ka niyan. Matagal pa naman ang ceremony."

"May baon akong biscuit," sabay tapik sa kanyang bag.

"Ah. Ma, after graduation. Saan tayo kakain?"

"Sa labas. Sinabihan ko na rin ang mga Nanay at Tatay mo. Isama rin kako si Jomel para sumaya ka naman."

"Talaga po? Ede, manunuod po sila niyan?"

"Oo, mauna na ako wah? Ikaw na lang gumamit ng kotse." handa na itong tumayo pero pinigilan ko.

"Ma, hindi pa ko marunong magmaneho. De bale mamasahe na lang ako."

"Dapat noon pa lang nagtake kana ng driving lesson. Sa bakasyon, yan ang dapat mong tutukan. Hindi habang buhay maipagdra-drive kita."

"Ma," malungkot kong tawag.

"Ang ibig kong sabihin. Kaya mo na dapat tumayo sa sarili mong mga paa. Dalaga kana anak,"

"Opo. Hayaan mo po ma,iyan kaagad ang dapat kong tutukan sa bakasyon bukod sa pag-aaral."

"Oh, pano? Mauna na ko ha. Darating ang bago natin kasambahay. Baka maabutan kapa niya. Pakibigay itong susi ng bahay." siyang abot ng susi. Tumango ako at pinagpatuloy ang pagkain.

Medyo maaga pa naman kaya may time pa ko para makapag-isip-isip. Saulo ko na rin ang mga aawitin namin sa ceremony tapos yung pag-aabot ng diploma. Hay, sa oras na makuha ko na yun ay marami nang magbabago. Darating siguro sa puntong iiyak ako dahil nahahawakan ko na ang diplomang ninais ko sa loob ng apat na taon.

May nagdoor bell. Tumungo ako sa pintuan at gate. Pagkaraan ay bumungad sa'kin ang bagong kasambahay. Kilala ko siya dahil ito yung kakilala ni Nanay. Nirekumenda niya ito sa amin dahil mabait at masipag naman daw.

"Pasok po. Aling--"

"Aling Deng." tuloy niya.

"Aling Deng. Pasok po. Kumain kana po ba?"

"Ah oo. Tapos na rin. Salamat sa paanyaya." tugon niya habang sabay kami pumapasok sa loob.

"Alam nyo na po kung ano gagawin nyo?"

"All around." nakangiti nitong sambit.

"Opo tama. Ahm. Ituturo ko sainyo yung magiging kwarto nyo. Tara po."

"Salamat, Klea."

Itinuro ko sa kanya ang kanyang kwarto. Nasiyahan siya dahil medyo malawak ang loob ng kwarto. May dati kasi kasambahay si Mama pero umalis dahil may sakit ang asawa at wala ng magbabantay dito.

"Mauuna na rin po ako Aling Deng. Graduation namin ngayon at baka ma-late pa ko. Heto raw po ang susi na pinabibigay ni Mama." kinuha ito at yumuko.

Sinukbit ko ang bag. Lumabas na ko ng gate ng makasalubong ko si Amir, pawis na pawis ito at halata bagong jogging. Tinignan lamang niya ko bago tuluyang pumasok sa loob.

Anong balak nun? Hindi ba a attend yun ng Graduation? Bahala nga siya.

Nag-abang na ako ng taxi. Ilang minuto ngunit walang dumaraan. Baka sakali rin may dumaan na jeep pero halos punuan. Hindi ko naman pwede isiksik ang sarili sa jeep. Haller, naka-make-up, tapos ang taas ng heels ko. Luh?

Kapag walang dumaan na kahit ano maglalakad ako nito. Kahit hindi ko keri ang high heels na suot.

"Ugh, male-late ako. Need ko na nga talaga maglakad." sinimulan kong maglakad. Wala pa ilang minuto pagod kaagad ang paa ko dahil sa suot.

"Hay, wag ngayon malasin oh? Haller, graduation day ko ngayon." bulong ko pa.

Ninanamnam ko ang paglalakad dahil kalahati na ko naglalakad pero tingin ko malayo pa ang bubunuin para marating ang pinaka sakayan dito. Kung minamalas---

"Ugh!!!! Malas! Malas!" Badtrip lang. Tamang putol ang heels! Talaga naman!

Umuwi na lang kaya ako? Itutuloy ko pa ba pumunta ng school na ganito ang itsura ko? Pwede siguro kahit hindi na ko umattend. Pero--- hindi rin pwede kasi minsan lang sa buhay ang ganitong yugto. Bakit kasi minamalas ako nito. Ano ba gagawin ko?

"Kaya mo yan Klea! Graduation mo ngayon. Ngayon kapa ba susuko kung kailan nasa goal kana? Hindi --- hindi---"

May humintong naka-motor sa gilid ng kalsada. While suot-suot ng helmet, naka-itim na jacket, tapos naka-shades pa. Hala! Modus ito, hala. Ayoko pang mamatay. Tsaka wala siyang makukuha sa akin dahil wala akong dalang cellphone at maraming pera.Kawawa naman wala siyang makukuha sa'kin hihi.

"Klea, maglakad kana." Bulong ko sa sarili. Hindi ko na hinintay na bumaba ang lalakeng naka-motor. Malalaking hakbang ang ginawa ko upang takasan siya sa masama niyang balak.

Pero--- shit na malagkit. Sinasabayan nya ang paglalakad ko gamit ang pag-andar ng motor.

Walang lingon-lingon. Pigil ang paghinga, yakap ang bag na dala. Nakuha ko pa tanggalin ang suot kong heels para lang makalayo ako.

Pagod na pagod at pawis na pawis. Kulang na lang ang pagtangis ngunit hindi ko na rin yata ito mapipigilan. Masakit na paa ko. Nagawa kong maupo at tinakpan ang ulo.

"Parang awa mo na po! Wala akong perang dala. Estudyante pa lang ako at sa totoo lang graduation namin. Wag nyo hayaan na....na...."

"Aattend ka ng graduation na ganyan ang itsura mo?" parang pamilyar ang boses. Hindi ako nag-aksaya ng panahon para tignan kung sino nagsalita.

Slowmo ang buong paligid. Maging ang pag- alis niya ng helmet.

"May anghel." sambit ko.

Isinabit ang helmet sa gilid ng motor. May kinuha siya na kung ano sa ilalim ng upuan. Pagkaraan ay lumapit sa akin sabay ngiti.

"Well, I'm ready for this. Put on the shoes to catch up with our graduation."

"P-paano mo nalaman na...."

"Kanina pa kita tinatawag pero ang bilis mo maglakad." Doon ako na gising sa katotohanan na yung kinatatakutan ko kanina ay siya lang pala.

Isang sapok ang pinatikim ko bago ako tumayo.

"Aray! Ba't mo ginawa yun?!" ang gwapo pa rin niya.

"Sira-ulo ka. Muntik na kong mamatay sa takot na baka may gawin ka sa'kin na masama. Hindi ka kagad nagpakilala!" inulit ko ang pagsapok.

Humalakhak at pagkatapos kusa niyang isinuot ang isang sandals. Parang isinukat ito sa paa ko.

"Napa-advance itong regalo ko. Dapat mamaya ko pa ibibigay sayo eh." matapos isuot sa akin. Kinuha niya ng panyo at pinunas ang pawis sa mukha ko.

Tulala ko siyang tinignan. Hindi ko maiwasan mag-isip na baka halikan niya. Ang sexy kasi ng lips niya. Nakaka-akit.

"Hindi---" bastos din itong lalakeng ito. Magsasalita ako isinuot kaagad sa'kin ang helmet.

"Bilisan na natin. Late na tayo ng three minutes." Sumakay sa motor. "Tara na!"

"Eh, hindi ako sumasakay sa motor,"

"Ha?!!" tinanggal ko muna ang helmet namin pareho.

"Hindi kako ako sumasakay ng motor."

"Kakapit ka lang ng mahigpit para hindi mahulog." paalala nito. Binalik niya sa ulo ang helmet.

"Nahulog na nga ako eh," syempre ,binulong ko na lang yun. Baka kiligin eh.

"Bilis!"

Kaagad akong kumilos para maging back ride niya. Ugh, kahit naka-helmet ako ay amoy na amoy ko ang kanyang pabango. Napaka-swerte ko dahil may boyfriend akong gaya niya.

******

"Ngayon naman ay tatanggapin na ng mga magsisipagtapos ang kanilang diploma."

Heto na, nandito na kami sa araw na pinakahihintay namin. Kukunin namin ang diplomang kaytagal namin pinagpaguran at hinintay. Sobrang dami ko dapat ipagpasalamat sa Panginoon. Sa araw-araw na binigay niya sa'kin siguro wala na kong mahihiling. Ginabayan niya ko at sinamahan sa lahat ng hamon nang buhay. Kung papalarin pagkatapos nito ay mag-aaral ako para maging isang artist. Pangarap ko makapag-publish ng isang Comic Book.

Umalingawngaw ang palakpakan ng umakyat sa stage at tawagin ang pangalan ni Amir.My ultimate crush since the first year. Parang kailan lang, habol ako ng habol. Tapos tamang alam kung ano ginagawa niya at saan siya pupunta. Sobra,sobrang desperada. No regrets, naging happy naman ako sa feeling nya. Pinasaya at minahal, marahil ay may konting pagkakamali pero sabi nga ng iba, marami pwede mangyari at mabago.

Yung dating hinahabol-habol mo,ngayon ay ikaw ang hinahabol. Iyong dating hindi mo gusto,ikaw ngayon ang nagkaka-gusto. Magulo noh? Pero kahit magulo,atleast natuto tayo. Nalaman natin sa ganitong bagay ay hindi tayo dapat dumepende.

Sa lalim ng iniisip ko tinawag na pala si Nixon. Kasabay sa pag-abot at pag-shake hands sa mga teachers and Principal ay tumigil panandalian ang tugtog. Marami nagbulong-bulungan nguni't na wala rin ito dahil inabot ni Mama ang microphone kay Nixon.

"Pasensiya na po kung puputulin ko panandalian ang ating isinasagawang graduation. Hindi man ako ang Valedictorian o Salutatorian ay naging masaya kami sa kinalabasan. Tutal wala akong pagkakataon makapagsalita ay naki-usap ako sa mga Teachers at Principal na bigyan ako ng konting oras para ibahagi ang sasabihin ko."

Ano kaya sasabihin nya? Nakakahiya kung sasabihin pa niya sa lahat na....

"Mahal na mahal na mahal kita.....Klea ng Last Section...." Na-frozen ata ang buong katawan ko sa sinabi niya. Umalingawngaw ang panunukso at sigawan.

"Mahihintay mo ba ko?" mahihintay? Saan siya pupunta?

"Saan ka pupunta Nixon?"

"Aalis ka? Hindi kana rito mag-aaral?!"

"Hala, ang daya mo! Paano na kami..."

"Huwag kayong mag-alala. Apat na taon lang naman akong mawawala. After kong maka-graduate sa College babalik ako at dito magtra-trabaho."

Apat na taon? Sa apat na taon,marami pwede magbago. Pwedeng makahanap siya ng iba at pwede rin magmahal ako ng iba. Kahit alin doon pwede mangyari.

"Pasensiya na Klea kung hindi ko man lang sinabi sayo personally. Para isang paliwanagan na lang. Actually, after this graduation susunduin na ko para habulin ang flight patungong----"

"Sira ulo ka talaga Nixon! Agad-agad? Hindi mo man lang kami kinausap ng maayos ni Klea!" bulyaw ni Clarissa habang umiiyak.

Sinimulan niyang ngumiti at tumingin sa'kin. "Sorry Innamorata, mahihirapan akong magpaalam sayo kung-- kung tayong dalawa lang. Alam mong hindi ko kayang mawala ka pero may pangarap ako para sa ating dalawa. Apat na taon lang naman,mabilis lang yun. Tapos...kapag hinintay mo ko,Pakakasalan kita."

"OhMy!"

"Hala, sila na ba? Sila na ba?"

"Malamang, magpapaalam ba siya ng ganyan kung hindi tsaka Innamorata ang tinawag niya kay Klea.OMG ,sabi na at bagay sila."

Aalis siya ngayong araw. Babalik after four years. Paano na ko? Kung kailan nagsisimula palang kami tsaka niya ko iiwan mag-isa.

May umakbay sa akin mula rito sa upuan. Walang reaksyon dinampi ni President ang mga luha ko.

"Matutuwa si Nixon kung tatanggapin mo ang kagustuhan niya. Atleast, may babalik pa." humagulgol ako pero ayokong iparinig sa lahat. Iniyuko ko ang ulo. Kahit alam kong mababasa ng mga luha ang toga.

"Klea, huwag ka naman ganyan ohh. Hindi kapa nakaka-akyat sa stage burado na make-up mo." pagsusumamo sa'kin ni Nixon.

"Tama na. Magsisimula na ulit ang abutan ng diploma. Huminahon kana. Gagawa ako ng paraan para makapag-usap kayo bago siya umalis." Inabutan niya ko ng panyo. Panay ang singa ko.Marahil ay parang sisipunin ako nito.

Narinig kong tumugtog muli. Wala na si Nixon sa itaas at bumalik sa kanyang upuan. Nakita ko pa ang pag-aalala sa kanyang mukha ng lumingon sa pwesto namin.

"Pwede ba hindi na ko umakyat sa stage?" Malungkot kong paki-usap kay Pres.

"Hindi pwede,"

"Hindi ko magagawang ngumiti,"

"Pilitin mo. Sa huling pagkakataon, ipakita mong okay ka lang. Para saan pa ang pinaglaban natin sa Section A kung isa sa atin ang hindi makaka-akyat sa stage para abutin ang diploma." tinitigan ko siya. Nakatingin ito sa mga umaabot ng diploma. Habang ang mga classmates ko ay todo ang senyas na 'Okay lang yan.' Kaya mo 'yan.

"Bestfriend... Excuse me lang,pwede?" paki-usap ni Clarissa sa classmate ko. Umalis ito at naupo si Clarissa.

"Best, huwag kana umiyak. Pinasasabi ni Nixon na magkita kayo pagkatapos mo umakyat sa stage. Sa likod ng building natin." inabot sa akin ang isang papel.

"Susunod ang Section B." Anunsyo ng adviser nila.

"Kami na pala. Basahin mo 'yan. Huwag kana malungkot ha." niyakap niya ko at tuluyan umalis para pumila.

"Maaayos nyo rin 'yan." pagka-alis ay binasa ko ang papel na may nakasulat.

Mag-usap tayo kung hindi mo kayang ganito tayo magkakalayo.

Kahit paano nawalan ako ng hinanakit. Ewan, siguro dahil bibigyan niya ko ng pagkakataon makapagpaalam man lang sa kanya. Pwede na 'to baka sakaling pumayag siya sa gusto ko.

Ilan sandali tinawag na ang section namin. Pumila kami. Hinuhuli ko ang kanyang mga mata na baka sakaling nakatingin siya pero hindi. Ni kahit sulyap o ngiti ay hindi ko nakitang ginawa niya sa akin. Kung hindi niya gustong iwan ako,bakit ganito ginagawa niya sa'kin? Bakit hinahayaan niyang masaktan ako ng husto.

"Congratulations." Inabot sa akin ang diploma.

"Thank you po. Thank you, Thank you po."? Pagkatapos nag-bow ako sa harap ng mga estudyante.

Hawak ko na ang diploma habang pababa ng hagdan. Ninanamnam ko ang certificate na ibinigay sa akin. Napakasarap pagmasdan na nandito lahat ng hirap at pagtitiyaga ko sa pag-aaral. Sa huling baitang ng hagdan,ibababa ko na sana ang paa ko ng may humila sa akin habang tumatakbo siya palayo. Wala ako ibang ginawa kundi ang tumakbo rin. Baka kasi matalisod ako at sumubsob na lang sa semento.

Naka-toga rin ang taong may hatak sa akin. Lalake siya at hindi ako maaari magkamali. Dinala niya ko sa mapunong lugar ng Academy. Hindi ko pa ito na puntahan dahil sabi-sabi ng iba ay may multo raw dito. Syempre, naniniwala ako sa multo kahit hindi pa ko nakakakita. And of course magtatanghali pa lang kaya imposible na may White lady.

Hinubad nito ang toga. Pagkatapos ay tinanggal ang naka-sukbit na bag sa kanyang dibdib. Kinuha niya ang isang maliit na mogu-mogu. Inalog-alog pagkatapos ay ibinigay sa akin.

"Inumin mo 'yan,"

"Bakit?"

"B-baka na uuhaw ka,"

"Hindi," iwas kong tugon.

"Please,"

"Bakit mo ba ko dinala rito? Hindi pa tapos ang graduation."

"Mag-usap tayo."

"Akala ko pa naman okay na tayo. Bakit nagbabalak kapa na kausapin ako?"

"...dahil gusto kong malaman mo na...na kahit anong pilit kong kalimutan ka----"

"Tss, Tss, Tss, tama na please. Ayoko na makarinig ng ganyan mula sayo. Tama na,tapos na tayo 'di ba? Tama na Amir. Tama na. Hindi ka ba na papagod?" ibinato niya ang mogu-mogu sa trunk ng puno.

"Ang unfair mo! Ano, ganon-ganon na lang?! Pagkatapos mo magmukhang tanga sa'kin dati. Ganoon na lang ba ang lahat ha Klea? Pagkatapos mo ko gayumahin at pa-ibigin----"

"Walang bisa ang gayuma dahil ang sabi mo noon mahal mo na ko." Depensa ko.

"Pero kahit na. Ano, wala na lang ba sayo yung araw-araw mo kong sinusundan. Araw-araw ka na papahiya sa mga tao dahil sa ginagawa mo, at araw-araw kang umaasa na mapansin kita. Ganoon na lang ba talaga yun?!"

"Hay, wala akong pagsisisi sa lahat ng ginawa ko. Kaya lang, parang sinasabi mo na alalahanin ko lahat ng mga masasakit na ala-ala."

"Klea, ano ba. Ano ba gagawin ko? Mababaliw ako kapag tuluyan kana mawala sa'kin."

"Amir,kaya mo 'yan. Kung ako nga nagawa ko magmahal ng iba,ikaw pa kaya?"

Pinulot niyang muli ang mogu-mogu at pilit pinahahawak sa'kin.

"Inumin mo yan."

"Ayoko."

"Inumin mo!"

"Sinabing ayoko!"

"Aalis na si Nixon 'di ba? Aalis na ang Innamorato mo. Hindi ba nga at boyfriend mo na siya? Nasasaktan ka 'di ba? Pwes, ayokong masaktan ka. Kaya inumin mo yan!"

Nakakapikon. Parang lasing kung magsalita. Ang kulit-kulit.

"Ano ba Amir!"

"Ayoko makitang umiiyak ka. Ayokong umalis si Nixon na nasasaktan ka. Kaya ito lang paki-usap ko sayo. Inumin mo 'to kahit paano mawala yang nararamdamang bigat sa puso mo."

"Mogu-mogu? Ano ba Amir." reklamo ko.

"Please, Drink this. After nito, ako na lalayo. Ako na iiwas sayo. Ako na tatanggap na wala kana. Iinumin mo lang naman oh,"

"Ano bang meron diyan?" turo ko sa mogu-mogu.

"Peace offering." Ibig niyang ipainumin sa akin yun para makipag-ayos. Kung sa bagay iinumin ko lang naman 'to tapos... okay na ulit. Hindi na niya ko guguluhin pa.

"Kung yan ang gusto mo." binuksan ko ang mogu-mogu. Sabay lagok. Wala naman lasa kundi ramdam kong medyo malamig at nag-init ang mukha ko. First time ko lang natikman ito. Baka hindi lang ako sanay o kaya ay ganito ang lasa at epekto.

Magtatanghaling tapat na. Kaya siguro biglang uminit. Hinubad ko ang toga. Pagkatapos ay tinawag niya ko sa Pangalan.

"Klea, simula ngayon mamahalin mo na ulit ako. Simula ngayon,babalik na tayo sa dati." kunot-noo ko siyang tinanaw habang nakangiti. Naguguluhan man ako sa sinabi niya ay hindi ko na lang pinansin pa dahil feeling ko....may kakaiba na kong nararamdaman para sa kanya.

********

Nixon's POV

"Nakita mo na?" usisa ko kay Dave sa President nila.Kanina pa tapos ang graduation pero bigla siyang nawala matapos niyang tanggapin ang diploma.

"Hindi kaya nagpunta na siya sa likod ng building?" sabat ni Clarissa, habang tinatawagan siya.

"Mabuti pa magpunta kana roon tapos kami na bahala rito. Baka bumalik siya. Sayang baka magkasalisi kayo." Nag-aalala sabi ni Dave.

"Sumama kana," sabi kay Dave ni Clarissa."Tawagan mo kaagad ako kapag nakita nyo na."

Nagtanguan na lang kaming tatlo. Kasama ko si Dave patungong likod ng building habang si Clarissa ay naiwan sa Covered Court.

Inabot kami ng kalahating oras.

"Sir, late na po kayo ng fifteen minutes. Umalis na po tayo dahil kanina pa nasa Airport ang Daddy nyo."

"Please, kahit ilang minuto pa.".

"Sorry sir, pero na gagalit na po ang Dad nyo. Ako ang mananagot nito." takot na sabi ng Driver.

"Dave,aalis na ko. Gustuhin ko man hintayin pa siya pero late na ko sa flight ko."

"Hayaan mo. Kapag dumating siya, sasabihin kong naghintay ka. Hindi mo ba tinawagan?"

Umiling ako, "Hindi na. Baka magbago bigla isip ko at hindi na umalis."

"Pag-ibig naman. Hayaan mo. Sasabihin ko ang nararamdaman mo ngayon sa kanya. Mag-iingat ka sana, at bumalik ka para kay Klea."

"Babalik ako. Pangako ko sa kanya at sainyo na babalik ako pagkalipas ng apat na taon." kinuha na nang driver ko ang bag.

"Nixon," tawag niya sa'kin na ikinatigil sa paglalakad ko. "Syo-syotain ko si Klea kapag tumagal ka ng higit sa? apat na taon."

"Wag naman. Kahit ano mangyari babalik ako dahil may iiwan akong babae na mahal na mahal ko. Paki-sabi sa kanya 'yan. At paki-sabi na rin na huwag siyang mag-alala. Hinding-hindi ako iibig ng iba." Nag-nod ito.

Pumasok na ko sa kotse. Ayoko man lumayo nguni't kailangan. Inaasahan ako ni Daddy sa mga branches niya sa ibang bansa. Kaya habang nag-aaral, nagtra-trabaho naman ako sa magiging kompanya ko soon.

Apat na taon lang. Ayoko isipin na sobrang tagal. Para sa akin, mabilis lang ito at sunod ay pabalik na ko. Masama loob ni Klea, pero ayoko na rin sana magpaalam dahil nasasaktan lang ako. Feeling ko, hindi kakayanin ng puso kong iwan siyang ganito. Iyong wala man lang kami maayos na usapan.

Handa ko siyang kausapin kaya lang nasaan siya? Labis ba siyang nasaktan dahil sa ginawa ko? Paano na, paano kung matauhan siya at tuluyan na niya kong kalimutan? Hindi ko kaya yun. Kung pwede lang sana dito na lang ako pero hindi talaga pwede. Magtitiis ako. Kakayanin ko ang mawalay sa kanya. Para rin ito sa amin. Pinapangako kong may babalik pa. Basta ipangako niyang may babalikan pa ko.

Clarissa's POV

Nakita ko na si Klea, nguni't kasama niya si Amir dito sa medyo mapunong lugar. Magkayakap at nag-uusap. Paniniwalain ko sana ang sarili ko na baka good bye hugs? lang iyon pero--- pagkatapos yakapin ni Amir siya ay isang halik ang ibinigay niya rito. Okay sana kung hug lang pero yung pati kiss parang may mali.

"Klea!" tawag ko,sakaling matauhan sila.

"Clarissa," papalapit niyang tawag. Hinuhuli ko ang bawat galaw at mata nila ngunit masyadong mailap.

"Kanina kapa hinihintay ni Nixon. Nakalimutan mo na ba?" nagsulyapan ang dalawa. "Tara na,baka umalis siya na hindi man lang nagpapaalam ng maayos,"

Bumitaw sa braso ko, "Huwag na Clarissa. Okay lang naman sa'kin kung umalis siya. Pangarap niya yun at wala akong karapatan para hadlangan ang kagustuhan niya."

"Hindi ko sinabi na hadlangan o pigilan siya. Magpapaalam ka lang,matagal-tagal din hindi kayo magkikita. I'm sure nag-aalala na yun sayo."

"Hayaan mo na. Tutal, paalis na rin yun. Uuwi rin naman siya. Kahit gaano katagal ay okay lang." kunot-noo ko siyang tinitigan.

"Ano bang sinasabi mo? Okay lang sayo kahit hindi mo siya maka-usap? Sigurado ka Klea?"

"Oo, four years lang. Mabilis na yun." pumalupot ang mga braso niya sa beywang ni Amir na agad kong ika-alarma.

"Nandito si Amir para lagyan niya ang may puwang. Amir is right, kung dumating man ang araw na babalik siya at kung kami talaga,ede kami."

"Baliw kana ba? Ganoon lang ba yun? May paiyak-iyak kapa kanina tapos ngayon kung makapagsalita ka kala mong excited umalis ang boyfriend." Ratatat ko.

"Anong gusto mo? Umiyak lang ako hanggang sa makabalik siya? Nandito si Amir.My life would be safe and secure while Nixon was not there because Amir was with me."

Matawa-tawa ako sa pinagsasabi niya. Dinaig nya naka-hithit marijuana. Oh wait, not marijuana it just a Potion!

"He's leaving Nixon doing so. Amir is here to receive me again in his life."

for the sake of god !

~~ To be continued ~~